Państwa o korzystnych systemach podatkowych
Zakładanie spółek na Antigui i Barbudzie
Antigua to państwo wyspiarskie położone w Ameryce Środkowej, na Morzu Karaibskim, obejmujące wyspy: Antiguę (280,7 km2) i Barbudę (160,6 km2) oraz Redondę (1,6 km2) w archipelagu Małych Antyli.
Od 1981 roku Antigua stanowi niepodległe państwo, będące członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Głową państwa jest monarcha brytyjski, reprezentowany przez gubernatora generalnego.
Zakładane przez cudzoziemców spółki z Antigui mogą liczyć na zwolnienie z podatku dochodowego od dochodów zagranicznych przez okres pięćdziesięciu lat. Biorąc pod uwagę możliwość bardzo szybkiej rejestracji nowych spółek, brak kontroli dewizowej oraz obowiązków sprawozdawczych po stronie spółek i ich udziałowców, należy uznać Antiguę za bardzo dobrą lokalizację do założenia spółki zajmującej się pośrednictwem w handlu międzynarodowym.
W 2010 roku na wyspach Antigua i Barbuda zarejestrowane było 3 497 międzynarodowych spółek biznesowych (International Business Companies), 15 międzynarodowych banków, 10 interaktywnych firm hazardowych, 6 interaktywnych firm prowadzących zakłady, 8 firm zajmujących się usługami pieniężnymi dla biznesu.
Wymiana informacji podatkowych z innymi państwami
Antigua i Barbuda zawarła umowy o wymianie informacji podatkowych (tzw. Tax Information Exchange Agreements; TIEAs) z Australią, Belgią, Danią, Wyspami Owczymi, Finlandią, Francją, Grenlandią, Islandią, Irlandią, Liechtensteinem, Niderlandami, Antylami Holenderskimi, Norwegią, Szwecją, Wielką Brytanią, Stanami Zjednoczonymi.
Oferta specjalna Kancelarii Prawnej Skarbiec:
Spółki na Antigui i Barbudzie i zmiana rezydencji podatkowej – remedium na CFC
Mimo, że spółki zarejestrowane na Antigui i Barbudzie, według polskiego prawa są spółkami, które mają siedzibę lub zarząd w kraju lub na terytorium stosującym szkodliwą konkurencję podatkową / w kraju z którym Polska/UE nie podpisały międzynarodowej umowy (ang. Controlled Foreign Company – CFC), korzyść ekonomiczna i gospodarcza wynikająca z ich posiadania wciąż może być interesująca z punktu widzenia racjonalizacji podatków, zwłaszcza w kontekście międzynarodowego planowania podatkowego.
Połączenie rejestracji spółki offshore ze zmianą rezydencji podatkowej jej beneficjenta rzeczywistego – np. na maltańską, stanowi nie tyko alternatywę dla rodzimego systemu fiskalnego, ale również remedium na CFC.
Przepisy wprowadzone od 1 stycznia 2015 r. do ustawy CIT i PIT (art. 24a CIT i art. 30f PIT), wg których polski rezydent podatkowy (spółka bądź osoba fizyczna) będzie musiał płacić podatek według stawki 19% od dochodów osiąganych przez zagraniczną spółkę kontrolowaną, działającą w kraju o korzystnym systemie podatkowym, nie znajdą bowiem zastosowania w sytuacji, gdy beneficjent rzeczywisty spółki offshore przeniesie centrum swoich interesów życiowych np. na Maltę, stając się jednocześnie rezydentem podatkowym Malty (tzw. ordinary residence).
Jeśli więc np. (w dużym uproszczeniu) polski rezydent podatkowy zarejestruje swoją działalność np. pod firmą typu LTD na Wyspach Marshalla i jednocześnie spełni wszystkie warunki pozwalające na zmianę rezydencji podatkowej na maltańską, przychody uzyskiwane przez tę spółkę z działalności wykonywanej poza Maltą nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym na Malcie. Jednocześnie, przy spełnieniu warunków potwierdzających posiadanie rezydencji podatkowej na Malcie, w Polsce nie będzie istniał obowiązek podatkowy od tych przychodów.
Planując tego typu przedsięwzięcie należy wziąć również pod uwagę coraz bardziej powszechne wdrażanie standardu raportowania CRS, obejmującego wymianę informacji finansowych, w tym na potrzeby podatkowe. Z tego względu kluczowym jest, aby doszło do definitywnej utraty polskiej rezydencji, gdyż w sytuacji, gdy rzeczywistym beneficjentem środków na rachunku spółki, założonym w jednym z państw, które zobowiązało się do udziału w wymianie informacji, będzie polski rezydent podatkowy, to informacja w tym zakresie zostanie przekazana do miejscowych organów podatkowych.
Więcej:
Zgodnie z wprowadzonymi od 1 stycznia 2019 r. przepisami art. 119a par. 1 Ordynacji podatkowej, czynność nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli osiągnięcie tej korzyści, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu, było głównym lub jednym z głównych celów jej dokonania, a sposób działania był sztuczny. Dostępne rozwiązania prawne należy zatem każdorazowo dostosowywać do indywidualnych potrzeb biznesowych, tak aby nie narazić się na zarzut działania sztucznego, sprzecznego w danych okolicznościach z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej. Dokładne znaczenie tych wskazań normatywnych warto w każdym wypadku skonsultować z radcą prawnym, adwokatem bądź doradcą podatkowym.
