Zarzuty najczęściej stawiane przedsiębiorcom
Fałsz materialny dokumentu w postaci faktury – art. 270a KK
§ 1. Kto, w celu użycia za autentyczną, podrabia lub przerabia fakturę w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej, lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym, lub takiej faktury jako autentycznej używa, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 wobec faktury lub faktur, zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest większa niż pięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości, albo z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Przestępstwo fałszu materialnego dokumentu w postaci faktury jest przestępstwem przeciwko wiarygodności dokumentów. Przedmiotem ochrony jest wiarygodność faktury oraz interes budżetu państwa. Przestępstwo może zostać popełnione poprzez podrobienie, przerobienie bądź użycie takiej faktury w zakresie okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla wysokości należności publicznoprawnej, bądź jej zwrotu albo innej należności podatkowej. Podrobienie faktury to sporządzenie jej w taki sposób, jakby pochodziła nie od sprawcy, a od innego podmiotu. Przerobienie natomiast polega na nadaniu fakturze (już istniejącej) innej treści niż pierwotna. Użycie faktury polega na wykorzystaniu jej funkcji w znaczeniu prawnym. § 2 reguluje postać kwalifikowaną fałszu materialnego, uzależnioną od wartości należności wynikającej z takiej faktury bądź faktur albo uczynienia sobie stałego źródła dochodu z takiego przestępstwa.
Zgodnie z wprowadzonymi od 1 stycznia 2019 r. przepisami art. 119a par. 1 Ordynacji podatkowej, czynność nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli osiągnięcie tej korzyści, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu, było głównym lub jednym z głównych celów jej dokonania, a sposób działania był sztuczny. Dostępne rozwiązania prawne należy zatem każdorazowo dostosowywać do indywidualnych potrzeb biznesowych, tak aby nie narazić się na zarzut działania sztucznego, sprzecznego w danych okolicznościach z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej. Dokładne znaczenie tych wskazań normatywnych warto w każdym wypadku skonsultować z radcą prawnym, adwokatem bądź doradcą podatkowym.
