Podatek u źródła od dywidendy

PODATEK U ŹRÓDŁA OD DYWIDEND (ang. dividend withholding tax, niem. Quellensteuer auf Dividenden, fr. retenue à la source sur les dividendes) stanowi podatek dochodowy pobierany przez państwo źródła w momencie wypłaty dywidendy z zysków spółki na rzecz akcjonariusza, potrącany bezpośrednio z wypłacanej kwoty przed jej dotarciem do beneficjenta.

Mechanizm ten stanowi jeden z fundamentalnych instrumentów międzynarodowego opodatkowania, służąc równocześnie jako wyraz suwerenności fiskalnej państwa oraz źródło trwałych napięć w transgranicznych przepływach kapitałowych. Charakterystyczna dla tego podatku jest metoda poboru w momencie realizacji zdarzenia gospodarczego (payment event), co odróżnia go od podatków deklaracyjnych rozliczanych w ramach zeznań rocznych. Z perspektywy prawa międzynarodowego podatek u źródła od dywidend, obok podatków od odsetek i należności licencyjnych (tantiemów), należy do trzech podstawowych kategorii podatków potrącanych u źródła, regulowanych przez Artykuł 10 Modelowej Konwencji OECD w sprawie unikania podwójnego opodatkowania dochodu i majątku.

Podatek u źródła od dywidendy – Definicja i Charakter Prawny

Podatek u źródła od dywidend stanowi szczególną formę opodatkowania dochodów kapitałowych, charakteryzującą się następującymi cechami konstrukcyjnymi. Po pierwsze, jest to podatek definitywny (final withholding tax), oznaczający, że po jego pobraniu obowiązek podatkowy akcjonariusza względem tego konkretnego dochodu zostaje wyczerpany, chyba że przepisy krajowe stanowią inaczej. Po drugie, jest to podatek proporcjonalny, stosujący stałą stawkę procentową niezależnie od wysokości dochodu lub całkowitej sytuacji majątkowej podatnika, w przeciwieństwie do progresywnych skal podatkowych stosowanych w systemach podatku dochodowego od osób fizycznych. Po trzecie, charakteryzuje się szczególnym podmiotem zobowiązanym do jego poboru i odprowadzenia – nie jest nim sam podatnik (akcjonariusz), lecz płatnik (spółka wypłacająca dywidendę), co czyni ten podatek wyjątkowo efektywnym z punktu widzenia administracji skarbowej, minimalizując ryzyko uchylania się od opodatkowania.

Z perspektywy ekonomicznej podatek u źródła od dywidend stanowi przejaw koncepcji opodatkowania u źródła (source-based taxation), zgodnie z którą prawo do opodatkowania przysługuje państwu, na terytorium którego generowany jest dochód, niezależnie od miejsca zamieszkania lub siedziby beneficjenta tego dochodu. Koncepcja ta pozostaje w pewnym napięciu z alternatywną zasadą opodatkowania w państwie rezydencji (residence-based taxation), zgodnie z którą podatnik powinien być opodatkowany od swojego globalnego dochodu wyłącznie w państwie, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. Współczesne prawo podatkowe, wyrażone w sieci ponad 3000 dwustronnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, stanowi kompromis między tymi dwiema konkurencyjnymi koncepcjami, przyznając państwu źródła ograniczone prawo do opodatkowania dywidend przy zachowaniu prymatu opodatkowania w państwie rezydencji.

Należy podkreślić fundamentalną różnicę między podatkiem u źródła od dywidend a ogólnym podatkiem dochodowym od osób prawych (por. Rozliczenie podatku CIT). Ten ostatni opodatkowuje całkowity dochód spółki osiągnięty w danym roku podatkowym, podczas gdy podatek u źródła od dywidend dotyczy wyłącznie dystrybucji już opodatkowanych zysków do akcjonariuszy. Ta sekwencja prowadzi do zjawiska ekonomicznego podwójnego opodatkowania (economic double taxation), gdzie ten sam dochód ekonomiczny jest opodatkowany dwukrotnie – raz na poziomie spółki jako dochód korporacyjny, drugi raz na poziomie akcjonariusza jako dochód z dywidendy. Niektóre jurysdykcje wprowadziły mechanizmy łagodzące to podwójne opodatkowanie, takie jak system imputacji (imputation system) stosowany w Australii i Nowej Zelandii, gdzie akcjonariusz otrzymuje ulgę podatkową (franking credit) odpowiadającą kwocie podatku już zapłaconego przez spółkę.

Geneza Historyczna i Ewolucja Instytucji

Początki Opodatkowania Dywidend (XVII-XVIII wiek)

Geneza opodatkowania dywidend sięga XVII wieku i jest nierozerwalnie związana z rozwojem nowożytnego kapitalizmu komercyjnego oraz powstaniem pierwszych publicznych spółek akcyjnych. Holenderska Kompania Wschodnioindyjska (Vereenigde Oostindische Compagnie, VOC), założona w 1602 roku, była pierwszą w historii spółką akcyjną notowaną na giełdzie i regularnie wypłacającą dywidendy akcjonariuszom. Sukces VOC i jej brytyjskiego odpowiednika – Kompanii Wschodnioindyjskiej (East India Company, założonej w 1600 roku) – doprowadził do eksplozji inwestycji kapitałowych i rozwoju rynków papierów wartościowych w Amsterdamie i Londynie.

Władze Zjednoczonych Prowincji (Republiki Holenderskiej) jako pierwsze dostrzegły potencjał fiskalny dochodów kapitałowych. W 1672 roku, podczas katastrofalnego Rampjaar (Roku Nieszczęścia), gdy Republika była atakowana równocześnie przez Francję, Anglię, Münster i Kolonię, władze holenderskie wprowadziły nadzwyczajne podatki wojenne obejmujące między innymi dochody z papierów wartościowych. System ten został zinstytucjonalizowany w 1722 roku, gdy Republika wprowadził pierwszy w historii systemowy podatek u źródła (bronbelasting) na odsetki od obligacji państwowych, stanowiący bezpośredniego prekursora współczesnych systemów withholding tax. Innowacja ta okazała się być dwusiecznym mieczem – choć zapewniała przewidywalne wpływy do skarbu państwa i minimalizowała uchylanie się od opodatkowania, jednocześnie obniżała atrakcyjność holenderskich obligacji w porównaniu z brytyjskimi, które były wolne od takich potrąceń, co w długim okresie przyczyniło się do utraty przez Amsterdam pozycji wiodącego centrum finansowego Europy na rzecz Londynu.

W Anglii system podatkowy był bardziej chaotyczny i oparty na podatku gruntowym (land tax) oraz pośrednich cłach i akcyzach. Dopiero w 1799 roku, podczas wojen napoleońskich, premier William Pitt Młodszy wprowadził pierwszy nowoczesny podatek dochodowy (income tax), który obejmował również dochody z papierów wartościowych, w tym dywidendy. Podatek ten był początkowo koncepcjonowany jako tymczasowy środek finansowania wojny, jednak po jego zniesieniu w 1816 roku i ponownym wprowadzeniu przez Roberta Peela w 1842 roku stał się trwałym elementem brytyjskiego systemu fiskalnego. Brytyjski system Schedule F, regulujący opodatkowanie dywidend, wprowadzony w połowie XIX wieku, stał się modelem dla wielu innych jurysdykcji anglosaskich.

Era Industrializacji i Internacjonalizacji (XIX – początek XX wieku)

W XIX wieku, wraz z industrializacją i gwałtownym rozwojem korporacji przemysłowych, dywidendy stały się coraz ważniejszym źródłem dochodu dla rozwijającej się klasy kapitalistów-rentierów. Wielkie spółki kolejowe, przedsiębiorstwa wydobywcze, zakłady metalurgiczne i tekstylne generowały znaczne zyski dystrybuowane akcjonariuszom w postaci regularnych dywidend. Państwa europejskie i Stany Zjednoczone stopniowo wprowadzały lub rozszerzały opodatkowanie dochodów kapitałowych, choć istniała powszechna debata co do tego, czy dywidendy powinny być opodatkowane w ogóle, biorąc pod uwagę, że zyski spółek były już opodatkowane na poziomie korporacyjnym.

W Stanach Zjednoczonych konstytucyjna kontrowersja wokół podatku dochodowego została rozstrzygnięta dopiero przyjęciem XVI Poprawki do Konstytucji w 1913 roku, która wyraźnie przyznała Kongresowi kompetencję do nakładania podatków dochodowych. Ustawa Podatkowa z 1913 roku (Revenue Act of 1913) wprowadziła federalny podatek dochodowy z początkowymi stawkami od 1% do 7%, przy czym dywidendy podlegały częściowemu zwolnieniu w celu złagodzenia podwójnego opodatkowania. Ten system ewoluował przez kolejne dekady, z Ustawą Podatkową z 1936 roku (Revenue Act of 1936) wprowadzającą pełne opodatkowanie dywidend na poziomie osobistym, eliminując wcześniejsze zwolnienia.

Kluczowym momentem dla rozwoju międzynarodowego opodatkowania dywidend było pojawienie się transgranicznych przepływów kapitałowych i inwestycji portfelowych. W końcu XIX i na początku XX wieku europejscy inwestorzy masowo inwestowali w amerykańskie przedsiębiorstwa kolejowe, argentyńskie obligacje państwowe, rosyjskie spółki naftowe i inne zagraniczne aktywa. To stworzyło fundamentalny problem prawny i fiskalny: która jurysdykcja ma prawo opodatkować dywidendy wypłacane przez spółkę z jednego kraju akcjonariuszowi rezydującemu w innym kraju? W braku międzynarodowych porozumień wiele państw jednostronnie nakładało wysokie podatki u źródła na wypłaty na rzecz nierezydentów, co prowadziło do podwójnego lub nawet wielokrotnego opodatkowania tego samego dochodu oraz zakłóceń w międzynarodowych przepływach kapitału.

Era Konwencji Podatkowych i Międzynarodowej Standaryzacji (1920-2000)

Pierwsza wojna światowa i jej finansowe konsekwencje dramatycznie zwiększyły potrzebę przychodów podatkowych, prowadząc do znacznego wzrostu stawek podatków dochodowych i podatków u źródła w większości państw europejskich. Równocześnie wzrosło znaczenie transgranicznych transakcji gospodarczych i inwestycji, co nasiliło problem podwójnego opodatkowania międzynarodowego. Liga Narodów, utworzona w 1920 roku, podjęła pionierskie wysiłki w celu międzynarodowej koordynacji polityki podatkowej.

W 1921 roku Liga Narodów powołała Komitet Ekspertów Finansowych (Financial Committee), który zlecił grupie czterech wybitnych ekonomistów – Bruins, Einaudi, Seligman i Stamp – przygotowanie raportu na temat podwójnego opodatkowania międzynarodowego. Ich fundamentalny raport z 1923 roku (Report on Double Taxation, League of Nations Document E.F.S. 73 F.19) po raz pierwszy sformułował podstawowe zasady alokacji praw opodatkowania między państwami, wyróżniając zasadę źródła (source principle) i zasadę rezydencji (residence principle). Raport ten stanowił podstawę teoretyczną dla wszystkich późniejszych modelowych konwencji podatkowych.

W latach 1920. i 1930. Liga Narodów opracowała serię modelowych konwencji podatkowych, w tym Meksykańską Modelową Konwencję z 1943 roku i Londyńską Modelową Konwencję z 1946 roku. Te modele zawierały przepisy dotyczące dywidend, choć różniły się znacząco co do alokacji praw opodatkowania. Model Meksykański, faworyzowany przez kraje rozwijające się (głównie importerzy kapitału), przyznawał szerokie prawa opodatkowania państwu źródła. Model Londyński, preferowany przez kraje rozwinięte (głównie eksporterzy kapitału), ograniczał prawa państwa źródła na rzecz państwa rezydencji.

Po II wojnie światowej wysiłki standaryzacyjne przejęła Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC, później przekształcona w OECD w 1961 roku). W 1963 roku OECD opublikowała pierwszą wersję Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Model Tax Convention on Income and on Capital), która stała się podstawą zdecydowanej większości dwustronnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawieranych w następnych dekadach. Artykuł 10 tej Konwencji, poświęcony dywidendom, ustanowił fundamentalne zasady, które w dużej mierze obowiązują do dziś:

1. Zasada podzielonego prawa opodatkowania: Dywidendy mogą być opodatkowane zarówno w państwie rezydencji beneficjenta (bez limitów), jak i w państwie źródła (gdzie znajduje się siedziba spółki wypłacającej dywidendę), jednak opodatkowanie w państwie źródła podlega limitom stawkowym.
2. Zróżnicowane limity stawek: Modelowa Konwencja OECD przewidywała maksymalną stawkę 15% dla większości przypadków oraz obniżoną stawkę 5% dla dywidend wypłacanych spółkom posiadającym co najmniej 25% kapitału spółki wypłacającej (tzw. substantial participation lub qualifying holdings), mającą na celu ułatwienie repatriacji zysków w ramach grup kapitałowych.
3. Wymóg beneficial ownership: Ograniczenia stawek podatku u źródła przysługują wyłącznie, gdy beneficjent dywidendy jest ich „rzeczywistym właścicielem” (beneficial owner), koncepcja mająca na celu zapobieżenie nadużyciom poprzez interponowanie pośrednich podmiotów wyłącznie w celu uzyskania korzyści traktatowych (treaty shopping).
4. Metody eliminacji podwójnego opodatkowania: Państwo rezydencji jest zobowiązane do eliminacji podwójnego opodatkowania albo poprzez metodę wyłączenia (exemption method), albo poprzez metodę zaliczenia (credit method), zgodnie z którą podatnik może odliczyć od swojego podatku w państwie rezydencji kwotę podatku zapłaconego w państwie źródła.

Modelowa Konwencja OECD była wielokrotnie aktualizowana (istotne wersje z 1977, 1992, 2000, 2005, 2008, 2010, 2014, 2017), z towarzyszącymi Komentarzami (Commentary), które choć nie są prawnie wiążące, stanowią autorytatywną wykładnię postanowień konwencji i są szeroko cytowane przez sądy krajowe i arbitraż międzynarodowy.

Warto odnotować, że Organizacja Narodów Zjednoczonych opracowała alternatywną Modelową Konwencję ONZ (UN Model Double Taxation Convention between Developed and Developing Countries), po raz pierwszy opublikowaną w 1980 roku. Model ONZ, odzwierciedlający interesy krajów rozwijających się, przyznaje szersze prawa opodatkowania państwu źródła niż Model OECD, w tym wyższe limity stawek podatku u źródła od dywidend (typowo 10-15% niezależnie od wielkości udziału, choć niektóre wersje przewidują zróżnicowanie).

III. Stan Obecny – Ramy Prawne i Praktyka Jurysdykcyjna

Regulacje w Polsce

Współczesny polski system opodatkowania dywidend u źródła regulowany jest przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 1992 nr 21 poz. 86 z późn. zm.), a także szeregiem przepisów wykonawczych i interpretacyjnych wydanych przez Ministra Finansów.

Podstawowa stawka podatku u źródła od dywidend wypłacanych przez polskie spółki wynosi 19% zarówno dla osób fizycznych, jak i osób prawnych będących nierezydentami Polski. Podatek ten pobierany jest przez spółkę wypłacającą dywidendę (płatnika) w momencie postawienia dochodu do dyspozycji akcjonariusza, niezależnie od tego, czy akcjonariusz faktycznie odebrał środki pieniężne. Koncepcja „postawienia do dyspozycji” (making available) została rozwinięta w orzecznictwie sądów administracyjnych i interpretacjach organów podatkowych, obejmując nie tylko faktyczne wypłaty pieniężne, ale również kapitalizację dywidend, wypłaty w naturze czy kompensaty wzajemnych wierzytelności.

Polska zawarła ponad 90 dwustronnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Double Taxation Treaties, DTT), które modyfikują tę stawkę podstawową. Typowa struktura stawek w polskich umowach DTT obejmuje:

• Stawka 0% (zwolnienie): Dla dywidend wypłacanych pomiędzy spółkami powiązanymi spełniającymi określone warunki (najczęściej posiadanie co najmniej 25% udziału kapitałowego przez okres co najmniej 2 lat). Zwolnienie to jest dostępne w umowach z Cyprem, Luksemburgiem, Maltą, Holandią (pod pewnymi warunkami), Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi i innymi jurysdykcjami.
• Stawka 5%: Dla dywidend wypłacanych spółkom posiadającym kwalifikowany udział kapitałowy (typowo 10% lub 25% w zależności od umowy). Ta stawka jest najbardziej rozpowszechniona w polskiej sieci umów DTT.
• Stawka 10%: Dla dywidend wypłacanych innym podmiotom (osobom fizycznym, funduszom inwestycyjnym, spółkom nieposiadającym kwalifikowanego udziału).
• Stawka 15%: Stosowana w niektórych starszych umowach lub jako stawka rezerwowa.

W celu skorzystania z obniżonych stawek wynikających z umowy DTT, beneficjent dywidendy musi spełnić szereg warunków materialnych i formalnych. Warunki materialne obejmują przede wszystkim posiadanie statusu rezydenta podatkowego w drugim państwie umawiającym się (potwierdzony certyfikatem rezydencji podatkowej wydanym przez zagraniczny organ podatkowy) oraz posiadanie statusu beneficial owner (rzeczywistego właściciela) dywidendy.

Kwestia beneficial owner stanowi jedno z najbardziej kontrowersyjnych i spornych zagadnień w praktyce stosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Minister Finansów wydał Objaśnienia podatkowe w sprawie stosowania art. 4a pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które zawierają szczegółową wykładnię koncepcji beneficial owner w kontekście polskich przepisów podatkowych. Szczegóły omawiam w artykule Jak fiskus bada substancję spółek zagranicznych?

Polskie organy podatkowe w ostatnich latach konsekwentnie kwestionują struktury holdingowe, w których zagraniczna spółka pośrednicząca nie posiada wystarczającej substancji ekonomicznej lub jest zobowiązana traktatem kontraktowym do przekazania otrzymanych dywidend dalej innemu podmiotowi. W takich przypadkach organy odmawiają zastosowania stawek traktatowych, powołując się na brak statusu beneficial owner u bezpośredniego odbiorcy dywidendy.

Dyrektywa Spółek Matek i Córek (Parent-Subsidiary Directive)

W ramach Unii Europejskiej fundamentalny wpływ na opodatkowanie dywidend wywiera Dyrektywa Rady 2011/96/UE z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Parent-Subsidiary Directive, PSD). Dyrektywa ta, po raz pierwszy przyjęta w 1990 roku i wielokrotnie nowelizowana (istotne zmiany w 2003, 2014, 2015), ma na celu eliminację podwójnego opodatkowania ekonomicznego w przypadku dystrybucji zysków w ramach grup kapitałowych działających w wielu państwach członkowskich UE.

Dyrektywa przewiduje zwolnienie z podatku u źródła na dywidendy wypłacane przez spółkę córkę z jednego państwa członkowskiego do spółki matki w innym państwie członkowskim, pod warunkiem spełnienia następujących przesłanek:

1. Próg partycypacji: Spółka matka musi posiadać co najmniej 10% udziału kapitałowego w spółce córce (próg został obniżony z pierwotnych 25% w 2009 roku, a następnie z 15% w 2009 roku do obecnych 10% od 2009 roku, z implementacją wymaganą do 2009 roku).
2. Okres posiadania: Udziały muszą być posiadane przez nieprzerwany okres co najmniej 12 miesięcy (warunek może być spełniony prospektywnie, tzn. w momencie wypłaty dywidendy może nie być jeszcze spełniony, ale jeśli zostanie spełniony w ciągu kolejnych miesięcy, zwolnienie zastosuje się retroaktywnie).
3. Status prawny: Obie spółki muszą być formami prawnymi wymienionymi w załączniku do Dyrektywy (obejmującym m.in. polskie spółki akcyjne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, niemieckie AG i GmbH, francuskie SA i SARL, etc.).
4. Rezydencja podatkowa: Obie spółki muszą być rezydentami podatkowymi w państwach członkowskich UE, bez możliwości korzystania z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w celu uniknięcia opodatkowania w UE poprzez uznanie rezydencji poza UE.
5. Opodatkowanie w pełnym zakresie: Obie spółki muszą podlegać jednym z podatków wymienionych w załączniku do Dyrektywy (głównie podatki dochodowe od osób prawnych) bez zwolnień lub ulg, które prowadziłyby do faktycznego nieopodatkowania.
6. Beneficial ownership: Spółka matka musi być beneficial owner dywidendy, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Dyrektywa została implementowana do polskiego porządku prawnego przepisami art. 22 ust. 4-4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Polski ustawodawca wprowadził szereg dodatkowych wymogów formalnych dla zastosowania zwolnienia, w tym obowiązek złożenia oświadczenia przez spółkę matkę o spełnianiu warunków Dyrektywy.

rybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w szeregu orzeczeń rozwinął wykładnię Dyrektywy, w szczególności w kontekście nadużyć podatkowych (tax abuse). W przełomowym wyroku w sprawach połączonych C-116/16 T Danmark oraz C-117/16 Y Denmark (tzw. sprawy duńskie dotyczące dywidend, wyrok z 26 lutego 2019 r.) TSUE stwierdził, że państwa członkowskie są uprawnione i zobowiązane do odmowy zastosowania Dyrektywy w przypadkach, gdy struktura została ustanowiona głównie w celu uzyskania korzyści podatkowych bez rzeczywistej działalności gospodarczej. Wyrok ten znacząco wzmocnił pozycję organów podatkowych państw członkowskich w walce z agresywnym planowaniem podatkowym wykorzystującym Dyrektywę.

Publikacje Kancelarii Skarbiec na temat zasad poboru podatku u źródła od dywidend a także zwolnienia dywidendy z podatku u źródła

Przełomowy wyrok NSA w sprawie dywidend i innych dochodów podlegających podatkowi u źródła

2023-08-10: Przedsiębiorcy mogą pomniejszyć swoje zobowiązanie w podatku u źródła (WHT) o całość podatku dochodowego zapłaconego za granicą, maksymalnie do wysokości 19%, a nie tylko do wysokości określonej w umowie w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (UPO), jak chciał tego fiskus. Tak orzekł wydając wyrok NSA w sprawie dywidend i dochodów WHT w wyroku z 28 lutego 2023 r. (sygn. akt II FSK 1171/22).

Międzynarodowe holdingi spółek będą pozbawiane zwolnienia z CIT

2023-10-05: Międzynarodowe holdingi spółek będą pozbawiane zwolnienia z CIT. Przy wypłacie dywidendy i należności odsetkowych na rzecz zagranicznej spółki firma, która je wypłaca ma obowiązek zweryfikować kto jest beneficjentem rzeczywistym płatności. Przede wszystkim musi sprawdzić czy podatek dochodowy zostanie zapłacony na terytorium UE. Jeśli nie, zobowiązana jest pobrać 19% lub 20% podatek u źródła (WHT).

Warunki zwolnienia z WHT przy wypłacie dywidendy do pośrednika

2023-10-10: Polska spółka wypłacając dywidendę spółce zagranicznej, nie będącej rzeczywistym beneficjentem płatności, może zastosować zwolnienia z WHT lub korzystną stawkę opodatkowania, jeśli umożliwia to dwustronna umowa z państwem siedziby rzeczywistego odbiorcy dywidendy. To tak zwana zasada „look-through approach”. Do zastosowania tej zasady konieczne jest jednak spełnienie wymogów określonych ustawą o CIT

Podejście Look through przy wypłacie dywidendy

2022-11-04: W międzynarodowych grupach kapitałowych tematem wymagającym analizy podatkowej jest wypłata dywidendy. Kwestia może być problematyczna szczególnie w przypadkach, gdy spółka matka jest spółką specjalnego przeznaczenia, która stworzona została jedynie na potrzeby organizacyjne, ale nie przemawia za nią żadna materia biznesowa.

Zwolnienie z opodatkowania CIT przy wypłacie dywidendy bez statusu rzeczywistego właściciela

2022-11-21: Pomimo wejścia w życie nowelizacji ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie zwolnienia dywidend z opodatkowania, nie zawiera warunku, aby spółka będąca odbiorcą dywidendy była jej beneficjentem rzeczywistym – orzekł 4 października 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi.

Robert Nogacki

Założyciel i partner zarządzający kancelarii prawnej Skarbiec, uznanej przez Dziennik Gazeta Prawna za jedną z najlepszych firm doradztwa podatkowego w Polsce (2023, 2024). Doradca prawny z 19-letnim doświadczeniem, obsługujący przedsiębiorców z listy Forbesa oraz innowacyjne start-upy. Jeden z najczęściej cytowanych ekspertów w dziedzinie prawa handlowego i podatkowego w polskich mediach, regularnie publikujący w Rzeczpospolitej, Gazecie Wyborczej i Dzienniku Gazecie Prawnej. Autor publikacji „AI Decoding Satoshi Nakamoto. Sztuczna inteligencja na tropie twórcy Bitcoina” oraz współautor nagrodzonej książki „Bezpieczeństwo współczesnej firmy”. Profil na LinkedIn: 18.5 tys. obserwujących, 4 miliony wyświetleń rocznie. Nagrody: czterokrotny laureat Medalu Europejskiego, Złotej Statuetki Polskiego Lidera Biznesu, tytułu „Międzynarodowej Kancelarii Prawniczej Roku w Polsce w zakresie planowania podatkowego”. Specjalizuje się w strategicznym doradztwie prawnym, planowaniu podatkowym i zarządzaniu kryzysowym dla biznesu.