Common Reporting Standard – nowy standard inwigilacji
Polska wdrożyła procedury umożliwiające automatyczną wymianę informacji w dziedzinie opodatkowania z krajami OECD. W konsekwencji wprowadzenia przedmiotowych regulacji, banki i inne instytucje finansowe zostały zobowiązane do zbierania i przekazywania informacji odnośnie rachunków bankowych i inwestycji posiadanych przez polskich rezydentów podatkowych za granicą.
Niniejsze informacje o posiadaczu rachunku, a także saldach i uzyskanych dochodach, będą przekazywane do lokalnych regulatorów, którzy następnie przekażą je do polskich organów skarbowych.
Na mocy podpisanego w dniu 29 października 2014 roku wielostronnego porozumienia właściwych władz w sprawie automatycznej wymiany informacji finansowych, a także zgodnie z Dyrektywą Rady Europejskiej nr 2014/107/UE z dnia 9 grudnia 2014 roku, Polska stała się częścią sieci przepływu informacji finansowych.
Wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej zobowiązane zostały do wprowadzenia w życie przepisów dyrektywy 2014/107/UE w życie do dnia 1 stycznia 2016.
Przewidziana w Dyrektywie Rady 2014/107/UE automatyczna wymiana informacji umożliwia krajowym administracjom podatkowym pozyskiwanie z instytucji finansowych (w tym z banków) określonych z góry informacji w stosunku do rachunków zidentyfikowanych przez nie jako prowadzone dla nierezydentów lub podmiotów przez nie kontrolowanych. Uzyskane w tym trybie informacje będą w dalszej kolejności podlegały systematycznemu przekazywaniu państwu członkowskiemu właściwemu dla poszczególnych nierezydentów.
Dyrektywa Rady 2014/107/UE wymaga ponadto, aby państwa członkowskie wprowadziły odpowiednie regulacje obligujące swoje raportujące instytucje finansowe do wykonywania zasad sprawozdawczych, zasad należytej staranności oraz tzw. due diligence rules oraz do zapewnienia skutecznego wdrożenia i przestrzegania tych zasad.
W tym miejscu należy podkreślić, iż banki i inne instytucje finansowe będą przekazywały informacje odnośnie faktycznych właścicieli kont, czyli tzw. beneficial owners. Wobec powyższego nawet wykorzystanie spółki zagranicznej nie zapewni beneficjentowi ochrony poufności jego danych osobowych w banku i przedmiotowe informacje trafią do polskich organów skarbowych.
Mając na uwadze przytoczone przepisy, trudno jest obecnie wdrożyć łatwe i nieskomplikowane struktury pozwalające zachować anonimowość dotychczasowym beneficjentom spółek zagranicznych.
Common Reporting Standard – nowy standard inwigilacji
Co do zasady, w celu zapobieżenia ujawnieniu poufnych danych dotyczących beneficjentów struktur zlokalizowanych w państwach objętych CRS, w odniesieniu do procedur automatycznej wymiany informacji o rachunkach bankowych, w pewnych wypadkach możliwe będzie wykorzystanie rozwiązania opierającego się na zmianie rezydencji podatkowej (np. na maltańską) lub też założeniu fundacji interesu prywatnego prawa Panamy bądź fundacji typu discretionary irrevocable foundation prawa Liechtensteinu.
Fundacja nie posiada organów typowych dla spółek kapitałowych, takich jak zgromadzenie wspólników, dzięki czemu nie rozróżnia pojęcia właściciela faktycznego (ang. beneficial owner). W skład majątku fundacji wchodzą aktywa gromadzone w celu późniejszego ich dystrybuowania na rzecz zdefiniowanej grupy sukcesorów.
Jednak ani fundator, ani sukcesorzy nie mają prawa do swobodnego korzystania z aktywów fundacji, ani nie mają wpływu na decyzje co do sposobu zarządzania majątkiem, dlatego ich pozycja nie może być porównywana do pozycji beneficjenta faktycznego spółki kapitałowej. Decyzje w przedmiocie dystrybucji środków podejmuje odrębnie powołany do tego organ reprezentacyjno-zarządczy – Rada Fundacji (ang. Board of Trustees).
Wszystkim posiadaczom zagranicznych rachunków bankowych oraz spółek zagranicznych rekomendujemy zatem audyt prawny posiadanych przez nich aktywów pod kątem praktycznych implikacji przepisów o automatycznej wymianie informacji oraz możliwości przeniesienia aktywów do fundacji prywatnej lub spółki kontrolowanej przez taką fundację.
Autor: Kancelaria Prawna Skarbiec
